Er zijn in de loop der tijd veel lezingen over het onderzoek naar het EL AL-ongeval gehouden. Zowel in kleine kring, als in vakkringen, op seminars en  tijdens symposia, voor Rotary- en Lionsclubs, enz. Er is ook veel interpretatiemateriaal in wetgeving en certificatie-specificaties voor vliegtuigontwerp en -certificatie. Hieronder een aantal voorbeelden. De lezing van het vooronderzoek is wellicht het interessantst, omdat het rapport van het vooronderzoek niet openbaar is, maar de lezing wel. Er wordt dus niets wezenlijks achtergehouden. De lezing verschilt niet van het niet-openbare rapport van vooronderzoek door de Raad voor de Luchtvaart.

Zie onder: aanvang 2025 is de bereidheid getoond, indien gewenst, om een lezing over het ongevallenonderzoek te houden in de zomer van 2025. Tenminste 2 ongevallenonderzoekers en oorspronkelijke bronnen en een operationeel deskundige waren bereid om eventuele vragen van Bijlmerbewoners te beantwoorden. Op dit aanbod is tot eind juli 2025 niet ingegaan. En dat is prima. Het is geen veroordeling of teleurstelling van mijn kant, maar wel een indicatie dat er nog heel veel gevoeligheden bestaan. De bereidheid zal blijven bestaan om de Bijlmerbewoners van de goede feitelijke informatie te voorzien, alhoewel ook duidelijk is dat sommige vragen nooit beantwoord kunnen worden vanuit een ICAO Annex 13 perspectief. Er bestaat geen enkel spreekverbod van wie dan ook om openlijk van gedachten te wisselen.

De onderstaande lezing, gehouden voor een publiek van ongevallenonderzoekers in 1979 heeft niets met het El Al ongeval te maken, maar is toch interessant om aan dit dossier toe te voegen. In paragraaf 3.1.5 bespreekt Wolleswinkel de brandstof dampen in de brandstoftanks van vliegtuigen. Dat was een vooruitziende blik, want de tanks van Flight TWA 800 explodeerden in de vlucht in de buurt van New York in 1996 (TWA Flight 800 - Wikipedia). Het ongevallenonderzoek duurde maar liefst vijf jaar en de opvolging van de corrigerende maatregelen zou 15 jaar in beslag nemen over de wereldvloot van 28 vliegtuigtypen die na 1958 waren gecertificeerd. De inerting systemen werden door de FAA en EASA verplicht gesteld vanaf ongeveer 2010 en die kostten honderden miljoenen Euro's en dollars. Kwa expertise was er in 1992 bij de El Al ramp in Nederland niemand beter gekwalificeerd dan de heer Wolleswinkel om deze zware taak op zich te nemen.

Ik schreef de onderstaande lezing na bestudering van het promotieonderzoek van dr. Peter Vasterman, mediasocioloog, docent massacommunicatie School voor Journalistiek Utrecht  van 1979 tot 2004, van 2004 tot aan zijn pensioen in 2017 (assistent professor) bij de Master Journalistiek van UvA Mediastudies. De lezing was op 16 april 2024 bij Probus in Deventer.